In die vroeë 20ste eeu het openbare onderwys 'n aantal innovasies omhels wat gegrond was op die beste denke van die dag. Baie van hierdie nuwerwetse idees het op doeltreffendheid gefokus, met die doel om massaproduserende studente te produseer wat op 'n basiese vlak kan lees, skryf en reken. Soos die boek How People Learn verduidelik:

Dit was net logies om gestandaardiseerde toetse te ontwikkel wat die "produk" wat van hierdie opvoedkundige samestelling afrol, wetenskaplik kan meet.

Snel vorentoe na die 21ste eeu, en basiese geletterdheid, syfervaardigheid en inhoudskennis is nie meer genoeg nie. Volgens die redakteurs van How People Learn, en baie ander kenners, as studente in staat gaan wees om die kompleksiteite van die hedendaagse lewe te onderhandel, moet hulle in staat wees om krities te dink en te lees, hulself uit te druk deur digitale gereedskap te gebruik en komplekse probleme op te los . Dit is nie genoeg vir studente om te kan onthou wat hulle gememoriseer het nie; hulle moet dit wat hulle geleer het na nuwe situasies kan oordra. Dit vereis die toepassing van die beste denke van vandag -- van velde soos kognitiewe wetenskap en opvoedkundige tegnologie -- om ons benaderings vir onderrig en assessering by te werk wat studente weet en in staat is om te doen.

Omvattend beteken alles

Assessering is 'n sambreelterm. Grant Wiggins en Jay McTighe, skrywers van Understandingby Design, verduidelik dat dit baie metodes insluit om bewyse oor studenteleer te versamel. Dit sluit in waarnemings en dialoë, tradisionele vasvrae en toetse, prestasietake en -projekte, sowel as studente se refleksies oor hul eie leer.

Sommige metodes van bewyse-insameling vind plaas terwyl leer nog ontvou (formatiewe assessering), help om onderrig in te lig en aan te pas. Ander metodes vind plaas aan die einde van 'n kursus of studie-eenheid (summatiewe assessering) en assesseer of studente die beoogde leerdoelwitte bereik het. Sommige metodes is informeel, terwyl ander 'n hoë inset het. Tog speel alle soorte assessering 'n rol in die vorming van begrip. Inderdaad, in Understanding by Design sê Wiggins en McTighe: "Begrip kan slegs ontwikkel en ontlok word deur veelvuldige metodes van deurlopende assessering, met veel groter aandag aan formatiewe (en prestasie) assessering as wat tipies is."

As dit doeltreffend gebruik word, kan assessering hoë vlakke van studenteprestasie fasiliteer, volgens die skrywers van Knowing What Students Know. Assessering help studente om op skool te leer en suksesvol te wees "deur die aard van hul prestasies en die vordering van hul leer so duidelik as moontlik aan hulle, hul onderwysers en ander onderwysbelanghebbendes te maak."

Omvattende assessering behels die hele stelsel van assessering van studentebegrip as 'nmeganisme om onderrig en leer te verbeter. Onderwysers gebruik veelvuldige strategieë om inligting in te samel en te deel oor wat studente verstaan ​​en om te identifiseer waar hulle dalk sukkel. Goed ontwerpte assesserings help studente om hul eie vordering na leerdoelwitte te karteer en help onderwysers om onderrig te wysig soos nodig.

Outentiese assessering (of prestasieassessering) vra studente om hul leer te demonstreer deur 'n produk te maak of deur 'n taak te doen, opvoering, of uitstalling om te wys wat hulle weet en kan doen. Outentieke assessering weerspieël wat in die werklike wêreld gebeur wanneer wetenskaplikes, argitekte, musikante en ander hul dissipline-gebaseerde kennis toepas om outentieke uitdagings op te los. By projekgebaseerde leer word projekte tipies afgesluit met 'n outentieke optrede of aanbieding. Tipies behaal onderwysers outentieke assesserings volgens rubrieke wat gehaltewerk of vaardigheid volgens verskeie kategorieë definieer (soos bemeestering van sleutelinhoud, kommunikasievaardighede, spanwerk, ensovoorts).

Gekombineerde assessering is 'n kombinasie van tradisionele en tegnologie-gebaseerde assesserings, byvoorbeeld, wat papier-en-potloodtake, aanlyntake en eweknie-assessering kombineer.